Είναι η μέρα μάλλον σήμερα.. Ίσως.. Όλη μέρα πηγαίνω και έρχομαι μέσα στο σπίτι, με το κεφάλι βαρύ και τα μάτια νυσταγμενα.. Δεν με βαραίνουν πολλά,καμία σχέση. Απλά δεν είναι η μέρα μου κ είπα να το μοιραστώ μαζί σας, εσάς που εχω παραμελήσει τόσο! Όμως διαπιστώνω πως το μπλογκ το εχω για τα δύσκολα. Για τις μέρες που η μοναξιά είναι η μόνη μου παρέα.
Εχω και στο τουιτερ λογαριασμό,σας το χω πει; κάποιους από σας ίσως σας ακολουθώ. Όμως δεν είναι από τα μέσα που με εκφράζουν. Για να εισαι αρεστός εκεί πρέπει να εισαι αρκετά έξυπνος για να χωρας τη σκέψη σου σε 160 χαρακτήρες, η να έχεις ωραίο άβαταρ, η να πετάς πικρόχολες ατάκες. Δεν θα πω ψέματα,ασχολούμαι. Προσπαθώ, κυρίως για να συμβαδιζω με την εποχή μου,για να μην νιώθω σαν τη γιαγιά μου που της λέω ίντερνετ και νομίζει ότι είναι απορρυπαντικό... Αλλά δεν είμαι για αυτό τον τρόπο επικοινωνιας φαίνεται,και αργά η γρήγορα θα φανεί!
Απαλεψιες και σκέψεις της στιγμής,πρώτο ποστ από το κινητό..
Σας φιλω γλυκά!
