Νιώθω πως είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω..
Αλλά δεν βγαίνει τίποτα όπως το θέλω, δεν μ'αρέσει. Δεν αποτυπώνω σωστά αυτά που θέλω να πώ.. Θέλω να μιλήσω για την ευτυχία και πώς μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τους πραγματικούς λόγους που τον κάνουν ευτυχισμένο.... Θέλω να πώ για την λάθος εντύπωση που δίνουμε στους άλλους όταν δεν μας γνωρίζουν καλά... Θέλω να πώ για μένα.. Για τον Ερμή που είναι ανάδρομος και έχει κατσικωθεί στο ζώδιο μου... Για την ζωή που δεν ξέρεις πώς θα σου τα φέρει, και αν θα σου αρέσουν αυτά που θα σου φέρει... Χμ... Μήπως να άρχιζα σιγά σιγά??
Τι είναι ευτυχία λοιπόν? Πώς την προσδιορίζουμε? Για μένα προσωπικά ειναι το χαμόγελο που σου μένει μετά από αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο.. Η γλυκιά ανάμνηση που κρατάς και πάλι το χαμόγελο που τη συνοδεύει. Ευτυχισμένες στιγμές. Συνήθως ευτυχισμένο σε κάνουν τα άτομα που αγαπάς, καταστάσεις, οι υλιστές γίνονται ευτυχισμένοι με πράγματα, κ άλλα πράγματα, κ άλλα.... Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να καταλαβαίνει τη ευτυχία.. Το θέμα είναι όμως να μην την περιμένουμε να έρθει. Μπορούμε και μόνοι μας να την βρούμε. Ψάχνοντας και βρίσκοντας αυτά που σε ικανοποιούν και σε γεμίζουν..
Σήμερα το πρωί είχα μία πολύ διαφορετική από την τελευταία μου διάθεση. Μετά από πολύ καιρό θυμόμουν το προηγούμενο βραδυ και χαμογελούσα. Απλά και μόνο μετά από μία βόλτα κοντά στη θάλασσα. Με βλέπω στον καθρέφτη να χαμογελάω, και προσπαθώ να κρατήσω την εικόνα.. Μήπως λοιπόν ήρθε αυτό που τόσο καιρό περίμενα? Λένε οτι όπως ο φοίνικας, για να ξαναγεννηθείς πρέπει να βγείς από τις ίδιες σου τις στάχτες..
Next section, η εντύπωση που δίνουμε στους άλλους. Γενικά με απασχολεί. Ειδικά η πρώτη ρντύπωση, Είναι καθοριστική πιστεύω. Πώς όμως μπορείς να πεις "δεν τον πάω" χωρίς να έχεις γνωρίσει πραγματικά τον χαρακτήρα του? Όταν δεν τον έχεις δεί στην περίεργη φάση του αλλά και στην πιό χαρούμενη.
Για μένα ας πούμε την ξέρω την εντύπωση που έχει κάποιος για μένα πρίν με γνωρίσει καλά. Επιδή φοβάμαι να ανοιχτώ και να αισθανθώ άνετα μήπως και παρεξηγηθώ, δίνω την εντύπωση της ξενέρωτης. Και είναι λογικό, όταν κάποιος δεν μιλάει και δεν πολυσυμμετέχει. Πώς όμως είναι όταν κάποιος απλά δεν σου κάθεται καλά? Όταν βλέπεις τη φάτσα του και τον τρόπο που σε κοιτάει και λες, δεν θα την γλιτώσει.. Μου έχει συμβεί. Μπορεί και να κάνω λάθος, ίσως να είναι το πιο άγιο πλάσμα. Δεν ξέρω... Ερωτήματα πολλά!
Γιατί δεν γίνεται κάτι απρόσμενο? Κάτι που θα με ξεκουνήσει? Που έχω βολευτεί την καθημερινότητα μου και δεν κουνιέμαι...
Και έχω και τον πατέρα μου "πάλι κολλημένη σ'αυτό το πράγμα είσαι? Θα το σπάσω, εγώ στο πλήρωσα" Τι να του πείς μετα?
Ένα καλό νέο, που ελπίζω να μου αλλάξει και να μου καθαρίσει λίγο το μυαλό, είναι οτι θα φύγω αυτό το ΣΚ εκτός Αθήνας, κάτι που το ήθελα πολύ! Δεν είναι όπως το περίμενα όμως, θα είμαι μαζί με τους δικούς μου, αλλά από το τίποτα καλό είναι κ αυτό!
Άλλο ένα καλό νέο είναι οτι στις εκλογές θα φύγω για το χωριό μου! Τι κ αν θα καθίσω μόνο μιάμιση μέρα? Είναι κάτι που το ήθελα.. Οι εκλογές βέβαια είναι κ αυτές μεγάλο θέμα, αλλά είναι το μόνο που δεν θέλω να διαπραγματευτώ... Και όχι με την ένοια οτι είμαι κολλημένη σε ένα κόμμα και δεν αλλάζω, το αντίθετο, δεν ύποστηρίζω κανένα κόμμα, απλά και μόνο γιατί πιστεύω ότι όλοι το μόνο που θέλουν είναι να φάνε όσα πιο πολλά μπορούν, και όχι να κάνουν κάτι για την Ελλάδα που υποφέρει πραγματικά. Ουφ, το κόβω!
Υποχρεώσεις και εκρεμότητες πολλές... Και δεν σχολούμαι με τίποτα ουσιαστικά. Ίσως γιατί δεν έχω πάρει τίποτα σοβαρά. Ούτε καν το μέλλον μου. Έχω ξεκινήσει 3 πράγματα, κ αυτά παλεύω να τα τελειώσω, και δεν ξέρω αν είναι αυτά που θέλω πραγματικά... Θα την βρω την άκρη, πού θα πάει!
Πρίν από λίγες μέρες γιόρταζα, και αποφάσισα να κάνω δώρο στον εαυτό μου 2 γλαστράκια με πετούνιες. Θα σας έβγαζα και φωτογραφίες, αλλά αυτή τη στιγμή έχουν μείνει και τα δύο χωρίς άνθη... Δυστυχώς... Ελπίζω να βγάλουν σύντομα για να σας τα δείξω! Είναι ένα ροζ και ένα μώβ! Και τα δύο τέλεια!(η φωτό από πάνω δεν είναι από τα δικά μου... )
Θέλω ένα κουνελάκι από την Dreamy Cloud... μπουυυχουυυυ δεν θα πάρω ποτέεεε.....
Χαμογελάτε! Κάνει πάντα τους άλλους να ανησυχούν!
Υ.Γ.: Όση ώρα έγραφα άκουγα το "απαγορευμένο" της Βίσση. Και όμως, δεν άκουγα τα λόγια αλλά τη μουσική, που με ηρεμεί!
