something like depression..

Δεν έχω και πολλά να γράψω..
Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω..
Η ώρα είναι 4:46 το πρωί..
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, τα μάτια μου με τσούζουν, αλλά όχι επειδή νυστάζω..
Σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες ότι πολλά από αυτά που θα ήθελα να κάνω, δεν τα κάνω..

Νιώθω εκτός, σαν ένα παιδί που μένει εκτός παιχνιδιού απλά γιατί δεν το θέλουν τα υπόλοιπα..

Και αυτό όχι γιατί δεν μπορώ, απλά κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος σου..
Δεν μπορείς μόνος σου να πάρεις μια βαλίτσα και να φύγεις..
Τουλάχιστον όχι εγώ..

Δεν μπορώ την μοναξιά..

Νιώθω ανασφάλεια, καχυποψία, θλίψη..

Δεν μπορείς να προσπαθείς μόνος σου για πράγματα που μοιάζουν ακατόρθωτα..
Δεν γίνεται να παλεύεις να σώσεις την πραγματικότητα σου, τα θέλω σου, αλλά να είσαι μόνο εσύ αυτός που προσπαθεί..

Όλα μου μοιάζουν μάταια, αξίζει τελικά;

Προσπαθείς όμως αρκετά; Κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να πετύχεις τα θέλω σου και να τα διορθώσεις;
Και αν δεν γίνει τίποτα;
Απλά.. παίρνεις τη βαλίτσα και φεύγεις..;                                             Και μόνος τελικά..;