Friends for ever!!

Θυμάμαι καμιά φορά τον εαυτό μου ,λίγο πρίν το γυμνάσιο... 'Ημουν πολύ "κλειστό" παιδί! Δεν έκανα εύκολα παρέες πιο πρίν. Ούτε ενδιαφέροντα είχα...

Απο την πρώτη γυμνασίου και μετά όμως άλλαξαν όλα! Γνώρισα μερικές από τις καλύτερες φίλες μου σήμερα, δεν κάνω πολύ παρέα με όλες βέβαια, αλλά το σημαντικό είναι πως όταν τις χρειάζομαι είναι δίπλα μου! Και αυτό εκτιμώ περισότερο στους φίλους μου. Να με ακούν όταν έχω τις μαύρες μου, και να μου δείχνουν οτι μ'αγαπούν σε κάποια δύσκολη φάση μου..

Στην πρώτη γυμνασίου γνώρισα και την Χ.. Με την Χ. λοιπόν, γίναμε κολλητές από το πρώτο διάλειμα! Θυμάμαι, ήταν το πρώτο παιδί της τάξης μου που με πλησίασε, και θα το θυμάμαι πάντα! Στην πρώτη γυμνασίου κάναμε μαζί ότι τρέλα μπορούσε κανένας να φανταστεί..

Είχαμε και κάτι απίστευτα μεγάλα κενά, και δεν γινόταν να καθίσουμε ήσυχες!

Στην δευτέρα γυμνάσιου, λίγο μετά την αρχή της σχολικής χρονιάς, μας άλλαξαν τμήμα .. Και χωριστήκαμε αναγκαστικά.. Ούτε που θέλω να θυμάμαι εκείνη τη μέρα, που έκλαιγα όσο δεν είχα ξανακλάψει ποτέ.. Ήταν σαν να ήξερα οτι αργότερα θα χωριζόμασταν κανονικά!

Πέρασαν τα χρόνια, δευτέρα και τρίτη γυμνασίου είμασταν μια χαρά, κολλητές όσο δεν πήγαινε! Όταν πήγαμε ξανά σχολείο στην πρώτη Λυκείου, ένιωσα ένα χάσμα ανάμεσά μας, λες και κάτι είχε γίνει και δεν το είχα καταλάβει.. Σιγά σιγά άρχισε να απομακρύνεται. Όταν της το έλεγα μου έλεγε όχι και όχι, όμως δεν την πίστευα, κάτι είχε αλλάξει απέναντί μου και ήταν φανερό. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν μιλούσαμε καν.

Όταν είμασταν πιο μικρές είχαμε το συνήθειο να γράφουμε γράμματα η μία στην άλλη, κια λέγαμε πολλά. Και αυτός ήταν ο τρόπος που της είπα το "αντίο" στην δευτέρα λυκείου, όταν αποφάσισε να αλλάξει σχολείο. Της έγραψα ένα γράμμα στο οποίο της έλεγα όλα αυτά που αισθανόμουν. Την προδοσία και τη θλίψη που αισθανόμουν από τότε που δεν ξαναμιλήσαμε.

Μετά από 2 μέρες με πήρε τηλέφωνο. Ήταν έκπληξη για μένα. Σχεδόν δεν την αναγνώρησα! Μιλήσαμε αρκετή ώρα, εκείνη μίλαγε για την ακρίβεια, εγώ την άκουγα κ έκλαιγα. Μου έλεγε οτι απλά χαθήκαμε γιατί αλλάξαμε παρέες και απομακρυνθήκαμε και διάφορα τέτοια..
Και από κείνη τη μέρα μιλήσαμε μόνο μια φορά στα γενέθλια της που την πήρα εγώ.

Πρίν από μια εβδομάδα περίπου, ήμουν έξω για καφέ με το αγοράκι μου..
Χτυπάει το τηλέφωνο σε κάμια άσχετη στιγμή, άγνωστος αριθμός. Το σηκώνω, και δεν πίστευα στα αυτιά μου.. Ήταν η Χ... Δεν το πίστευα!! Μιλήσαμε λίγο, με φανερή την αίσθηση της έκπληξης, του ενθουσιασμού και της συγκίνησης στα μάτια μου, και είπαμε οτι θα ξαναμιλήσουμε.

Και όντως ξαναμιλήσαμε! Με βρήκε στο facebook, ανταλλάξαμε και msn, και είπαμε πολλά. μου είπε οτι δεν μου άξιζε να με παρατήσει έτσι χωρίς να μου αξιζει και οτι με σκεφτόταν πολύ συχνά. Ήθελε λέει να με πάρει τηλέφωνο πολλές φορές, αλλά δίσταζε, γιατί φοβόταν την δική μου αντιμετώπιση. Είπαμε πολλά, θυμηθήκαμε πολλά, και πραγματικά ήταν από τις πιο συγκινιτικές στιγμές της ζωής μου!
Μόνο που θυμάμαι την γελοία φάτσα μου, ενώ κοίταγα την οθόνη του laptop μου περιμένοντας να δώ το επόμενο μήνυμα της, με πιάνουν γέλια! Δεν της κράτησα ποτέ κακία που με απομάκρυνε, είχε τους λόγους της και μου τους εξήγησε..
Πραγματικά την αγαπάω πολύ, και δεν θέλω να την ξαναχάσω!
Κοριτσάκι μου,να'σαι πάντα ευτυχισμένη...!

Και από ότι καταλαβαίνω τώρα, ίσως το friends for ever που γράφαμε τότε να μην ήταν απλά παιδικές χαζομάρες..

Το τραγουδάκι παρακάτω, ήταν το τραγούδι μας από την πρώτη γυμνασίου.

Αφιερωμένο!

Τρέλααα!!

Σε μία περίεργη διάθεση βαρεμάρας , καθόμουν στον υπολογιστή, και έβαλα τη λέξη "τρέλα" στο google. Η πρώτη εικόνα που είδα ήταν αυτή.

Και δειχνει ακριβώς αυτό που αισθάνομαι αυτό τον καιρό!

Με τρελαίνεις!!

Φθηνοπώριασε...

Η μήπως καλύτερα να πω χειμώνιασε?
Πίστευα πως την είχα γλιτώσει απο την περιβόητη γρίπη για την οποία όλη λένε πως φταίει ο καιρός...
Και ναι, το λέω και εγώ τώρα, ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ.
Γιατί όπως σήμερα, αν έχει μια κρύο μια ζέστη, δεν ξέρεις τι να φορέσεις με αποτέλεσμα να την πατάς!
Και την πάτησα αγαπητοί μου.... Την πάτησα την πιο ακατάλληλη στιγμή, γιατί άρχισα σχολή, και δεν πρέπει να κάνω απουσίες... Ευτυχώς ακόμα πυρετό δεν έχω, αλλά από ότι καταλαβαίνω, θα μου ανέβει σύντομα...
Γαμώτο, και δεν μ'αρέσει να είμαι άρρωστη॥

Αλλά το θέμα ξέρετε ποιό είναι?

Το καημένο, το άτυχο αγοράκι μου.... Τι τραβάει κ αυτό.... Μιλάγαμε σήμερα, κ του γκρίνιαζα συνέχεια, πώς είμαι και δεν μπορώ, κ το ένα, κ το άλλο.... Πιστέψτε με, με αυτά που τραβάει από μένα, είναι ήρωας! Και όταν του το λέω, λέει "έλα μωρέ, σιγά ,τι τραβάω!"

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, και λίγα σου κάνω! Μα όχι, πείτε μου... Πώς θα αντιδρούσατε στην φράση "Μωρό μου, δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, γιατί παίζω Pro." ΑΜΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ PRO!!! Όλες οι φίλες μου το ίδιο πρόβλημα έχουν.... Ακούτε εσείς τα αγοράκια?? Η φράση αυτή χτυπάει στο μυαλό μας σαν καμπανάκι (κακό καμπανάκι..), είναι σαν να ακούτε εσείς απο μας, "Μωρό μου δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, βάφω τα νύχια μου!"
(Αν και εγώ καταφέρνω και να μιλάω στο τηλέφωνο, και να βάφω τα νύχια μου...)

Ένα ακόμα νέο μου, είναι οτι επιτέλους άνοιξε η σχολή μου μετά από τέσσερις μήνες! Είδα τα κοριτσάκια μου, που μου είχαν λείψει πολύ!! Και διαπίστωσα κάτι που πολύ με χαροποίησε.. δεν θα έχουμε τους ίδιους καθηγητές.. Βέβαια, μερικές "μαθήτριες" παραμένουν δυστυχώς στο τμήμα μου... Δεν είναι οτι είμαι κακός άνθρωπος, δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν (τουλάχιστον, όχι χωρίς να το αξίζει॥) απλά κάποιοι άνθρωποι, μόνο και μόνο που σε κοιτάνε δεν έχεις καμία όρεξη για συναναστροφές μαζί τους॥ Αν μου ήμουν μόνο εγώ στο τμήμα μου, θα πίστευα οτι κάτι φταίει σε μένα, αλλά αφού με όλους έτσι είναι αυτές οι τέσσερις, οκ, ηρεμώ... Απλά δεν υπάρχουν και τέλος!

Και επειδή χωρίς μουσικούλα δεν περνάει η μέρα, σας έχω εδώ το τραγούδι της ταινίας Deep End (την οποία δεν έχω δει καν) με το οποίο έχω κολλήσει της τελευταίες μέρες!
Καλό χειμώνα κοιπόν, και να περνάτε όμορφα!!