Άλλο ένα βράδυ..

.. κάθομαι μόνη.

Ο ύπνος δεν με παίρνει, σκέφτομαι πολλά, παρατηρώ πολλά που υπό άλλες συνθήκες δεν παρατηρούσα.

Αλήθεια, πόσο δεδομένη έχουμε τη ζωή μας;

Κανείς δεν ξέρει για πόσο θα ζήσει, πόσο θα μείνει σε αυτό τον πλανήτη, πόσα θα προσφέρει..

Η ζωή είναι περίεργο πράγμα.

Είναι δώρο.

Αλήθεια πώς είναι ο θάνατος;

Έχω φανταστεί πολλές φορές , σαν ταινία περνάει η ζωή σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, όλα όσα αγαπάς, μετά φώς και μετά..

.. Μετά τί;

Υπάρχει άραγε ο παράδεισος που λένε; Η απλά κλείνουμε τα μάτια και μετά..

...Κενό..

Πόσο με τρομάζει αυτή η σκέψη..

Δεν μ'αρέσει αυτή η εκδοχή..

Δεν θελω κενό..

Θέλω όμορφα πράγματα..

Θέλω να ζήσω τη ζωή που μου μένει όσο καλύτερα μπορώ, και να κάνω όσα περισσότερα μπορώ, για να μπορώ να πώ οτι φεύγω γεμάτη!

Πόσο λυπάμαι για τους ανθρώπους που φεύγουν χωρίς να έχουν προλάβει να δούν κάποια από τα όνειρα τους να πραγματοποιούνται..

Μισοτελειωμένα όνειρα..

Σκέψεις και ελπίδες που χάνονται..

Όλα, σε μια στιγμή..