Είμαι εδώ..

Έχω τόσο καιρό να γράψω, νιώθω ξένη πια.

Ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό νιώθω ξένη..

Δεν είμαι εγώ, κάνω αυτά που θέλουν οι άλλοι, για να είναι οι άλλοι ικανοποιημένοι..

Κ εγώ??

Με ρώτησε κανένας?

Ρώτησε κανένας πώς νιώθω εγώ με όλες τις αλλαγές που γίνονται για μένα χωρίς εμένα?

Βλέπω τις συνήθειες μου να αλλάζουν και να μεταμορφώνομαι σε μοναχικό άνθρωπο, κλεισμένο στον εαυτό του, και δεν το θέλω.. Πιο παλιά, όταν είχα τις μαύρες μου, έπαιρνα μια κολλητή από το διπλανό στενό και πηγαίναμε απλώς να περπατήσουμε και να μιλήσουμε.. Τώρα πια,κλείνομαι στο δωμάτιο μου με τον υπολογιστή και δεν κάνω τίποτα..

Βλέπω κάτι όμορφο που αγαπάω τόσο πολύ να τελειώνει και δεν ξέρω τι να κάνω για να του δώσω ζωή..

 Και αυτό με πονάει..

Να ξέρω το πρίν και να βλέπω το μετά τόσο αλλιώτικο, τόσο ξένο..

Άραγε μπορώ να αλλάξω τίποτα?

Μπορώ να κάνω τους άλλους να δούν τα πράγματα μέσα  από τα δικά μου μάτια?

Θα προσπαθήσω..

Να ζήσω τη ζωή που θέλω και όχι μόνο να την ονειρεύομαι..