Ουφ!

Πάνε μέρες από το τελευταίο μου post. Λές να είναι η έλλειψη έμπνευσης? Λές να είναι η βαρεμάρα που με έχει πιάσει??

Δεν ξέρω.. Πάντως είμαι σε μία σχετικά χαλαρή και καλή διάθεση, αυτές τις μέρες χωρίς σχολή. Πραγματικά τις απολαμβάνω, ειδικά το ότι-ώρα-να'ναι ξύπνημα είναι το καλύτερό μου!

Το'χω ρίξει στις ταινίες, έχω δεί κάποιες λίγο πιο παλιές, κάποιες καινούριες, πολλή κλεισούρα όμως, δυστυχώς. Αν και θέλω να βγώ, να γυρίσω όλη την Αθήνα, να πάω και εκτός Αθήνας αν κάτσει, να περάσω μία ολόκληρη μέρα με άτομα που γουστάρω και όχι μέσα στο σπίτι...

Ούφ... Κάτι σε αρχή γκρίνιας μου κάνει πάλι, αλλά έλα που δεν μπορώ να το σταματήσω! Σκέφτομαι πολύ συχνά τώρα τελευταία οτί θέλω να μείνω μόνη μου. Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Αυτά τα πρέπει μου σπάνε τα νεύρα. Γιατί να πρέπει να κάνω δουλειές? Γιατί να πρέπει να διαβάσω? Γιατί να πρέπει να κάτσω μέσα στο σπίτι, σώνει και καλά για να μην γκρινιάζει η μάνα μου?

Ονειρεύομαι πολλές φορές πώς θα έφτιαχνα το σπίτι μου αν ζούσα μόνη μου, πώς θα ήταν η ζωή μου, τί θα έκανα, ακόμα και αν θα την πάλευα μόνη μου.. Περνάω από μαγαζιά με έπιπλα και λέω "τι ωραίο που θα ήταν αυτό για το σαλόνι/το μπάνιο/το δωμάτιο μου"... Θα μ'άρεσε να μείνω μόνη μου.. Αλλά από την άλλη φοβάμαι και τη μοναξιά. Γιατί όταν μένεις μόνος, στην ουσία είσαι μόνος. Όσοι φίλοι και αν περάσουν το κατώφλι του σπιτιού σου κατα τη διάρκεια της ημέρας, στο τέλος της εσύ θα είσαι μόνος. Και δεν ξέρω αν αυτό θα το άντεχα. Γιατί δεν είμαι άτομο της μοναξιάς.

Από την άλλη μεριά όμως, για να μείνει κάποιος της ηλικίας μου μόνος του, πρέπει να έχει ή γερό πατεροδάνειο (που εγώ δεν έχω) ή δουλειά με μέλλον/προοπτικές κλπ (που επίσης δεν έχω..)... Άλλο θέμα και αυτό με το οικονομικό.. Δεν μπορώ, θέλω δουλειά! Θέλω να τελειώσω τη σχολή, να πάω να δουλέψω κάπου, έστω να βγάζω τα δικά μου έξοδα! Δεν μπορώ άλλο να ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου, ξ'ερω ότι δεν είναι ο Ωνάσης..

Κουράστικα και απογοητεύτηκα μόνο και μόνο που έγραψα αυτό το πόστ..

Φαντάζομαι και εσάς που το διάβάσατε πόσο βαρεθήκατε.. Κουράγιο τελειώνει!

Με τη βαρεμάρα και τα λοιπά απελπισμένα συναισθήματα που με διακατέχουν(και τον αδερφό μου κολλημένο στο PRO), δεν νομίζω να κάνω άλλο ποστ μέχρι την ανάσταση.

Γι'αυτό εύχομαι η Ανάσταση του Ιησού να είναι πραγματικά Ανάσταση ψυχής για όλους μας!

Χρόνια πολλά!