Αξίζει τελικά να νιώθεις;

Καλησπέρα!

 Πέρασε καιρός, πολύς! Δουλειές και καταστάσεις πήγαν και ήρθαν, άνθρωποι που κάποτε γέμιζαν την μέρα σου με κουβέντες, γέλια, μηνύματα τώρα έχουν γίνει κάτι λιγότερο από ξένοι, έχουν γίνει ένα Like. 

Άραγε αν ξέραμε την κατάληξη από την αρχή θα κάναμε τις κινήσεις που κάναμε; Θα δενόμασταν με ανθρώπους που αργότερα θα έφευγαν από την ζωή μας; Θα νιώθαμε τα συναισθήματα που νιώσαμε; Άξιζε τελικά;
Νομίζω πως ναι,. Τα συναισθήματα είναι για να τα ζεις. Σε κάθε μορφή τους, φιλική, ερωτική, αγάπη, μίσος, θαυμασμός, σε όλες. Μέσα από αυτά μαθαίνουμε. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε για πράγματα που νιώσαμε και δώσαμε. Τα συναισθήματα είμαστε εμείς, ακόμα και αν κάποιες φορές μας πληγώνουμε με την κατάληξη τους, ακόμα κι αν αλλάζουν με τον καιρό όπως αλλάζουμε και εμείς..

...

..Στεναχωριεμαι όταν σε βλέπω προβληματισμενο και  δεν μπορώ να κάνω τίποτα.. Στεναχωριεμαι όταν ξερω το λούκι που περνάς και δεν μπορώ να σε βοηθήσω.. Όταν όλα τα βλέπεις εναντίον σου και δεν μπορώ να σε πείσω για το αντίθετο.. Υπομονη..  Μπαμπά μου..

Απαλεψιες..

Είναι η μέρα μάλλον σήμερα.. Ίσως.. Όλη μέρα πηγαίνω και έρχομαι μέσα στο σπίτι, με το κεφάλι βαρύ και τα μάτια νυσταγμενα.. Δεν με βαραίνουν πολλά,καμία σχέση. Απλά δεν είναι η μέρα μου κ είπα να το μοιραστώ μαζί σας, εσάς που εχω παραμελήσει τόσο! Όμως διαπιστώνω πως το μπλογκ το εχω για τα δύσκολα. Για τις μέρες που η μοναξιά είναι η μόνη μου παρέα.

Εχω και στο τουιτερ λογαριασμό,σας το χω πει; κάποιους από σας ίσως σας ακολουθώ. Όμως δεν είναι από τα μέσα που με εκφράζουν. Για να εισαι αρεστός εκεί πρέπει να εισαι αρκετά έξυπνος για να χωρας τη σκέψη σου σε 160 χαρακτήρες, η να έχεις ωραίο άβαταρ, η να πετάς πικρόχολες ατάκες. Δεν θα πω ψέματα,ασχολούμαι. Προσπαθώ, κυρίως για να συμβαδιζω με την εποχή μου,για να μην νιώθω σαν τη γιαγιά μου που της λέω ίντερνετ και νομίζει ότι είναι απορρυπαντικό... Αλλά δεν είμαι για αυτό τον τρόπο επικοινωνιας φαίνεται,και αργά η γρήγορα θα φανεί!

Απαλεψιες και σκέψεις της στιγμής,πρώτο ποστ από το κινητό..

Σας φιλω γλυκά!

Στα γρήγορα!

Γλυκάκια μου! 

Έφτιαξα το ιστολόγιο μου σε μια προσπάθεια να το ανανεώσω... 

Κατά τη διάρκεια της αλλαγής λοιπόν, με εμπόδισαν τα εξής....

• Το λάπτοπ μου που κάνει σαν κομπρεσέρ όταν το πιάνει η τρέλα του
• Το λάπτοπ μου που κολλάει και είμαι έτοιμη να το πετάξω από τον δεύτερο (επίσης όταν το πιάνει η τρέλα του)
• Το ίντερνετ που ΣΕΡΝΕΤΑΙ!!! (ναι, φωνάζω!)
• Τα χέρια μου που είναι παγωμένα και δυσκολεύονταν να πατήσουν-κουνήσουν το ποντίκι (ναι, είμαστε κ εμείς μία από τις χιλιάδες οικογένειες που σκέφτονται αν και πόσο πετρέλαιο θα βάλουν *σήμερα το είδα στο 0.96, νησάφι πια!!!*)
• Τα νυχάκια μου που έχουν εκπληκτικό σκούρο μωβ χρώμα και δεν χορταίνω να τα κοιτάζω! (μόλις έχασα όλους τους άντρες blogοφίλους...)
• Ο ενθουσιασμός μου με κάθε νέο tamplate και χρώμα που έβλεπα

Νομίζω αυτά....

Επίσης, έχω να καταγγείλω τα εξής, φίλε blogger.com, άνοιξε τα αυτιά σου και άκου με προσεκτικά....

• Πρώτο και κύριο, που είναι η αγαπημένη μου γραμματοσειρά Comic Sans Ms;;;;;;; Πες μου που;;; Με αυτή τη γραμματοσειρά είμαι συναισθηματικά δεμένη και από όσο θυμάμαι μπορούσα να τη βάλω στα ποστ μου... Ενίσταμαι, παρακαλώ να επιληφθείς επί του θέματος...
• Δεύτερο και επίσης κύριο... Προς τι ο ρατσισμός προς τους Έλληνες bloggers; Γιατί εμείς δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στα πανέμορφα γραμματάκια μας της εξίσου πανέμορφες καινούριες γραμματοσειρές σου;; Διευθέτησε το σε παρακαλώ....

Τέλος παραπόνων και λοιπών, περισσότερα στο επόμενο πόστ που θα ακολουθήσει λίαν συντόμως!

Ζητώ επιείκεια, δείτε την ώρα που γράφω το πόστ, και αναλογιστείτε... Κ εσείς τέτοια θα γράφατε!

Άπειρα φιλιά!! 

something like depression..

Δεν έχω και πολλά να γράψω..
Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω..
Η ώρα είναι 4:46 το πρωί..
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, τα μάτια μου με τσούζουν, αλλά όχι επειδή νυστάζω..
Σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες ότι πολλά από αυτά που θα ήθελα να κάνω, δεν τα κάνω..

Νιώθω εκτός, σαν ένα παιδί που μένει εκτός παιχνιδιού απλά γιατί δεν το θέλουν τα υπόλοιπα..

Και αυτό όχι γιατί δεν μπορώ, απλά κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος σου..
Δεν μπορείς μόνος σου να πάρεις μια βαλίτσα και να φύγεις..
Τουλάχιστον όχι εγώ..

Δεν μπορώ την μοναξιά..

Νιώθω ανασφάλεια, καχυποψία, θλίψη..

Δεν μπορείς να προσπαθείς μόνος σου για πράγματα που μοιάζουν ακατόρθωτα..
Δεν γίνεται να παλεύεις να σώσεις την πραγματικότητα σου, τα θέλω σου, αλλά να είσαι μόνο εσύ αυτός που προσπαθεί..

Όλα μου μοιάζουν μάταια, αξίζει τελικά;

Προσπαθείς όμως αρκετά; Κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να πετύχεις τα θέλω σου και να τα διορθώσεις;
Και αν δεν γίνει τίποτα;
Απλά.. παίρνεις τη βαλίτσα και φεύγεις..;                                             Και μόνος τελικά..;

Πολύ κάτσαμε..

Για την ακρίβεια, πάρα πολύ... 

 Πάει καιρός που νιώθω άχρηστη, αλλά δεν θα συνεχιστεί για πολύ αυτό, το υπόσχομαι..

 Ήρθε η ώρα να νιώσω λίγο χρήσιμη, κυρίως για τον εαυτό μου... 

Να νιώσω οτι κάνω κάτι τέλοσπάντων... 

Η περίοδος χάριτος τέλειωσε ..

 Δεν σας είχα πει οτι πήγα σε ένα κομμωτήριο.. Αλλά δεν έκατσα πολύ. Μια εβδομάδα μόνο. Φεύγοντας είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια γιατί δένομαι πολύ εύκολα με τους ανθρώπους (μέγα λάθος), και από την άλλη γιατί θα έφευγα από ένα χώρο που ένιωθα οτι μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο. Φυσικά και δεν ζήτησα από κανέναν να με έχουν σαν βασίλισσα εκεί μέσα. Απλά τα βασικά. Έχω συνηθήσει την καλή συμπεριφορά των συνεργατών μου, και πλέον την απαιτώ. Θέλω όπως είμαι εγώ απέναντι στους άλλους να είναι και εκείνοι απέναντι μου. Όταν λες στον άλλο καλημέρα και κοιτάει το ταβάνι, ε, κάπου τα παίρνεις, και λες, τι γίνεται εδώ! Δεν νομίζω οτι ζητάω πολλά!

( Παύση γιατί η καρέκλα καλή και άγια, αλλά πιάνεσαι όσο να'ναι..)

I'm back.. Τι σας έλεγα? Α ναι.. Και με όλα αυτά στο μαγαζί ένιωθα οτι δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου.. (Αυτή τη στιγμή το λάπτοπ κάνει έναν τρελό θόρυβο στο ανεμιστηράκι, αν ξέρει κάποιος κάτι, εκτός από μερικά μπατσάκια, που το δοκίμασα αλλά σταμάτησε παροδικά, ας μου πει τι να κάνω για να το βουλώσει!) Δηλαδή να περνάω όλη μου τη μέρα στην κυριολεξία πάνω από κεφάλια για λίγα ευρώ.. Όταν κάνω κάτι σε κάποια φίλη μου ή σε δικούς μου, μ'αρέσει τόσο, θέλω να το κάνω όσο πιο καλά μπορώ, να το δω στην τελική του μορφή κλπ... Αλλά στο κομμωτήριο δεν έβλεπα την ώρα να φύγω.. Αφήστε που το ωράριο ήταν τρελό. Από τις 8μιση το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ με μισάωρο διάλειμμα τρίτη πέμπτη και παρασκευή.. Όχι δεν θέλω.. Πείτε με καλομαθημένη, πείτε με γκρινιάρα αλλά είναι καθαρή εκμετάλλευση... 

Και με όλα αυτά στο κεφάλι μου, είπα να κοιτάξω σε κάποια δουλειά γραφείου, που να σας πώ την αλήθεια, νιώθω περισσότερο "στα νερά μου". Βρήκα μερικές αγγελίες, και θα πάρω αύριο τηλέφωνο, έστειλα και βιογραφικά μέσω mail, θα δείξει.. Όποιος θέλει έχω βρει μπόλικα σάιτ με αγγελίες τέτοιου είδους.  Πάντως είναι δύσκολα, και μέρα με τη μέρα το καταλαβαίνω όλο και περισσότερο..

Παρόλα αυτά όμως, κανονίσαμε με την παρέα μου, ένα 2ήμερο (Σάββατο βράδυ με Κυριακή βράδυ ήταν, πάρτε το όπως θέλετε!) στην Πάτρα που σπουδάζει μια φίλη μας! Πολύ ωραία πόλη, με έντονη νυχτερινή ζωή και ιδανική για βόλτες, με πολύ όμορφα στενάκια. Να πω την αλήθεια, αν μου έκλεινες τα μάτια και με πήγαινες εκεί, πολύ πιθανό να νόμιζα ότι είμαι σε μια πόλη της Αθήνας που απλά δεν την ξέρω! Περάσαμε πολύ όμορφα, είδαμε πολλά πράγματα (όπως λαθρομετανάστες να προσπαθούν να μπουν στο λιμάνι για να φύγουν για Ιταλία μπροστά στα μάτια μας..), περισσότερο γιατί φύγαμε από την Αθήνα και ξεφύγαμε από την καθημερινότητά μας.. Ελπίζω να καταφέρουμε να ξαναπάμε σύντομα! Φωτογραφίες δυστυχώς δεν μπορώ να ανεβάσω, γιατί πολύ απλά η φωτογράφος της παρέας είναι άλλη...!!

Άσχετο: Πρίν από λίγο καιρό έψαχνα για παρτιτούρες και βρήκα τυχαία αυτό το σάιτ, το οποίο μου κίνησε το ενδιαφέρον! Έχει σχέση γενικά με τη μουσική (και ραδιόφωνο που ακούς live διάφορους σταθμούς), και ίσως αρέσει και σε εσάς!

Όσο για αυτά που σας έλεγα πρίν, η απόφαση μου να αλλάξω και να γίνω πιο δημιουργική βγαίνει από μέσα μου... Βαρέθηκα να κάθομαι, βαρέθηκα κάθε μέρα να είναι ίδια, θέλω αλλαγή, θέλω κίνηση! Και  θα την βρώ την κίνηση, αλήθεια! Δεν αργεί, μέχρι και την Κυριακή μπορώ να κάτσω να κοιτάω το ταβάνι.. Όπως όπως έλεγε και το τίτλος του προηγούμενου ποστ μου, από Δευτέρα μπαίνω σε μια άλλη φάση! Και μ'αρέσει πολυ!

Η παρακάτω εικόνα μου δίνει ένα μήνυμα γι'αυτό και την βάζω..

"ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ"

Φιλάκια!!

Από Δευτέρα..

Και μην ακούσω κανέναν να λέει "τα έχουμε ξανακούσει"...