"Τελευταία η ζωή μου έχει αλλάξει.
Προς το καλύτερο..
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που είπα είμαι χάλια, και να είμαι στ'αλήθεια.."
14 Φεβρουαρίου 2009
Πρίν από 2 μιση μήνες ήμουν τόσο καλά..
Τόσο ευτυχισμένη..
Τώρα τίποτα...
Κενό..
Ένα κενό που μεγαλώνει, και δεν το θέλω..
Πώς γίνεται να αλλάζουν τα συναισθηματα σου τόσο γρήγορα?
Από την μια στιγμή στην άλλη?
Και να μην ξέρεις και τί φταίει?
Είναι αβάσταχτο, είναι απαίσιο..
Δεν το θελω..
Είναι η πιο άσχημη φάση της ζωής μου και δεν ξέρω αν θα την αντέξω..
Πόσο θα αντέξω να έχω αμφιβολίες?
Για τον ίδιο μου τον εαυτό!
Πόσο πια?
Έκανα υπομονή..
Αλλά κουράστηκα..
Κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι καλά ενώ δεν είμαι.
Να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι καλά, και να μην είμαι..
Θέλω να φύγω..
Δεν μπορώ άλλο..
Τα πάντα με πνίγουν..
Τίποτα δεν με ευχαριστεί πια, τίποτα..
Όλα μου φαίνονται τόσο ίδια..
Δεν τα θέλω αυτά τα συναισθήματα, το καταλαβαίνεις?
Θέλω πίσω τη ζωή μου!
Θέλω πίσω τον εαυτό μου!
Θέλω να αναπνεύσω και πάλι ελεύθερα!
Πράγματα που με έκαναν πρίν ευτυχισμένη, δεν με κάνουν πια..
Προσπαθώ.. Για όλους...
Και κυρίως για σένα..
Δεν σου αξίζει όλο αυτό.
Είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο και δεν σου αξίζει..
Με τίποτα..
Δεν βρίσκω διέξοδο..
Δεν ξέρω τι να κάνω, πού να πάω...
Το κλάμα έχει γίνει συνήθεια τώρα πια..
Γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα?
Γιατί έπρεπε Θεέ μου να μου πάρεις όσα μου έδωσες?
Ποιός δεν άντεχε να με βλέπει τόσο ευτυχισμένη?
Ποιός μου έδωσε μια γερή μούτζα και από τότε κατέρρευσαν όλα?
Ήταν το καλύτερο δώρο..
Ήταν ότι πολυτιμότερο είχα, μα τώρα δεν ξέρω..
Δεν ξέρω τίποτα..